قلمم رامیان دلتنگی هایم گم کرده ام می دانم خسته است،

از نوشتن دردهایم قلمم بیماراست ،دلش زیرفشار واژه ها شکسته

و می نالد.از زخم هایی که تازیانه حقیقت برتنش حک کرده هنوز

 زمزمه هایش را به یاد دارم.

زمانی که از عشق می خواند و قلب خطوط می لرزید ،

قلمم غربت کویر را می شناخت و برای چشمان تشنه اش اشک می ریخت .

دلهره غروب را می فهمید و فریاد انتظار پنجره را می شنید .

دیشب آخرین کلام را برسکوت شب ترسیم کرد و بی صداتر از

همیشه غصه هایش رادرگوش باد زمزمه کرد.

غم پرست نوشت :وقتی دلم میگیره یا تنگ می شه چاره ای

جز نوشتن ندارم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: